“Ik ben een heel gewoon mens, maar bij mij valt dat op”, heeft iemand mij ooit eens toevertrouwd. Deze uitspraak schoot me te binnen toen ik het één en ander over mezelf op deze plek wilde vertellen. De bedoeling van dit korte zelfportret is dat de lezer een eerlijk beeld krijgt over de mens aan wie hij/zij hulp vraagt.

 

Stralend 

Ik zie mijzelf als een vrouw die heel goed weet wat ze wil, maar… mijn vastberaden wil kent natuurlijk ook zijn twijfels, en dan met name over wat anderen van me denken.

Eén van de momenten waarop twijfel transformeert in een gevoel van kracht en energie is in gesprek met medemensen.

• gesprekken waar er wat op het spel staat
• waar het gaat over levensvragen en – problemen
• waar noden en behoeften van mensen in het geding zijn als het gaat om wanneer mensen niet tot hun recht komen waar ze dat juist wél willen
• in gevallen waar het nog niet mogelijke om mogelijkheden vraagt. 

In de kern gaat het dan om gehoord en gezien worden, wat niet anders is dan écht contact maken. Ondanks alle beperkingen en moeilijke omstandigheden de verbinding met elkaar maken en daarmee de ruimte (de energierijke ruimte, zou ik bijna willen zeggen), om iemand te kunnen laten doen en zeggen wat hem of haar tot zijn recht  laat komen. Het vermogen te kunnen doen en laten wat iemand wil, díe vrijheid, ontketend van bezwaren en beperkingen, als dat lukt, wordt ik héél blij. Anderen zeggen dat ik dan ga stralen, en zo voel ik het zelf ook.

 

Oprechte interesse 

Vrijheid betekent ook ´vrij zijn van´. Mijn stijl van begeleiden heeft als kern wat ik hier zou willen betitelen als ´oprechte interesse´. In eerste en laatste instantie ben ik gewoon benieuwd wat iemand te vertellen heeft, naar zijn of haar verhaal. Het is misschien een wat vreemde vergelijking, maar wat er in de ander, in anderen omgaat, wat hun beweegredenen zijn, wie ze zijn wat ze te vertellen hebben: ik luister er naar, vraag erop door , kijk met benieuwde spanning naar wie zijn of haar verhaal doet als iemand die naar een boeiende film of televisie serie kijkt. 

Men zegt over mij dat ik vaak rust uitstraal. Dat komt denk ik omdat ik in staat ben in een begeleidingssituatie en/of in iedere situatie wanneer iemand een beroep op me doet voor hulp of advies in staat ben me helemaal te richten op wat er aan de hand is. Tegenwoordig noemt men dat ook wel ‘focussen’. Ik noem het actief en aandachtig luisteren. Ik beschouw luisteren en op een stimulerende, constructieve wijze feed-back geven dan ook als het edelmetaal van begeleiden en coachen. (En van het hele leven!). En luisteren, ik noemde het in het begin van deze alinea al, beschouw ik dan ook als ‘vrij zijn van’  alle storingen, afleidingen die het luisteren in de weg zitten. Optimaal geconcentreerd open staan voor het verhaal van de ander. Als een brandschone lens of microfoon open kunnen staan waar de begeleidingssituatie het vraagt. Merkwaardig genoeg geeft deze mentale instelling ook een vrij en onbelast gevoel: rust. 

Dit vind ik belangrijk. Hier sta ik voor. Hierop kan je me aanspreken.

 

Het kwam niet uit de lucht vallen

Veel van wat ik hierboven is beschreven, waar ik voor sta, wat ik wil realiseren en de kern van hoe ik wil realiseren is ontleend aan mijn ervaring in de zorg voor verstandelijk gehandicapten. 

Al op mijn zestiende verloor ik mijn hart aan het werken en omgaan met verstandelijk gehandicapten in een vakantiebaantje. En meteen daarna als invalkracht. 

Tijdens mijn opleiding liep ik stage bij instellingen van jeugdhulpverlening en bij woningen met verstandelijk gehandicapten.

Ik heb als begeleider en als zorgcoördinator vele jaren mogen werken en omgaan met verstandelijk gehandicapten met de meest uiteenlopende hulpvragen, waaronder soms heel ingewikkelde in verschillende teams. En heb ervaren en geleerd dat teamsamenwerking zowel een grote kunst is als wel broodnodig. 

Het belang van samenwerken en doeltreffend en kundig communiceren ( luisteren en feed-back geven!) heb ik ook ervaren als manager van een aantal huizen waarin verschillende doelgroepen verstandelijk gehandicapten woonachtig waren. Samenwerken met de collega’s op de werkvloer én samenwerken met een team leidinggevenden: de as waar omheen het wiel van de zorg draait en soms, meer dan ons lief is, hapert. 

Die haperingen verhelpen, hoe moeilijk en hoe mooi dat kan zijn en wat dat aan (omgangs)kunst en kunde vraagt, de fouten én de successen hebben me doen beseffen en geleerd wat ik in het bovenstaande meen te kunnen bieden. 

Het bijzondere van de mens tot zijn recht laten komen, vertrouwd en gewoon maken. 

Misschien is dát wel waar begeleiden en hulpverlenen om gaat. En is dat kort en bondig gesteld wat ik wil realiseren met wie dat ook wil.